Oahu – The Gathering Place (2014)

Dag 13 (27/03/14): Oost Oahu

Helaas was toen de tijd aangebroken om door te reizen naar het 4e, en laatste eiland van onze reis, Oahu, “The Gathering Place”. Onmiddellijk na het verlaten van de luchthaven besef je dat dit eiland totaal anders is dan de andere: voor je het beseft rijdt je op een 6-vaks autosnelweg, en beginnen de wolkenkrabbers van Honolulu in zicht te komen. Eenmaal aangekomen in ons hotel, de Courtyard Waikiki Beach, kregen we meteen een beetje spijt van onze keuze gezien het duidelijk het mindere hotel van onze reis was. Daarom besloten we maar meteen te beginnen aan een tocht om het oosten van het eiland te gaan verkennen.

Onze eerste halte was de Round Top Forest Reserve, een relatief klein natuurgebied op een 300m hoge heuvel vlak achter Waikiki Beach. Reeds op weg ernaartoe werd duidelijk dat dit echt prachtige zichten over de Hawaiiaanse metropool Honolulu zou opleveren.

Daarna ging het verder naar de bergkam die van oost naar west door het eiland loopt. In de bergpas waar je deze kan oversteken, is er een platform waar je een magnifiek zicht krijgt over de noordzijde van het eiland: de Nu’uanu Pali Lookout.

Vervolgens gingen we richting Kailua Beach. Hoewel dit eigenlijk een zeer mooi strand was, hadden we helaas niet genoeg tijd om hier rond te blijven hangen. De volgende stop was Makapu’u Point, waar we graag naar de vuurtoren wilden wandelen, maar helaas was dit pad al gesloten, wel konden we nog genieten van een prachtig uitzicht op de turquoise wateren van Makapu’u Bay.

Een paar kilometer verder was de volgende halte, namelijk de beroemde Halona Blowhole. Deze rotsformatie zorgt ervoor dat bij elke grote golf een hoeveelheid water door een kleine opening naar boven wordt gestuwd. Aangezien we hier toevallig tijdens hoogtij waren, konden we dit fenomeen echt zeer frequent en duidelijk zien.

Daarna was het tijd om de terugweg aan te vatten, hoewel we onderweg nog wel een paar prachtige rotsformaties te zien kregen, bij de stilletje ondergaande zon. Wat er daarna gebeurde hadden we echter niet verwacht, plots doemde er kaarsrecht voor ons een vuurrode zonsondergang op, vlak boven de skyline van Honolulu. We konden uiteraard niet anders dan onze wagen even naast de kant te zetten, en even van dit schouwspel te genieten.

Na een heerlijk etentje, wilden we absoluut nog even naar Waikiki Beach gaan. Dit strand is het centrum van toeristisch Honolulu, en staat dan ook vol met gigantische hotels. Maar nu de nacht gevallen was, was het strand zelf desolaat, en verlicht door de duizenden lichtjes van de aangrenzende wolkenkrabbers. Echt, een oase van rust, alvorens de terugtocht naar ons hotel aan te vatten.

Dag 14 (28/03/14): Pearl Harbor en Honolulu

De grootste trekpleister van Oahu, en dé reden waarom we absoluut een bezoekje aan het eiland wilden brengen stond deze ochtend op het programma: Pearl Harbor. De aanval op Pearl Harbor op 7 december 1941 door de Japanners was de rechtstreekse aanleiding voor de Amerikanen betrokkenheid in de 2e Wereldoorlog. Voor de hele geschiedenis die hieraan voorafging verwijs ik naar deze Wikipedia pagina. Op dezelfde plaats is nog steeds een militaire basis gevestigd, alsook verschillende monumenten om de slachtoffers van de aanval te herdenken.

Het eerste monument, is de USS Arizona Memorial. Circa de helft van de dodelijke slachtoffers van de aanval op Pearl Harbor viel op één enkel schip: de USS Arizona. Dit schip zonk met zijn voltallige bemanning, waarbij bijna 1200 man het leven liet. Bovenop het wrak werd een monument opgericht dat enkel en alleen per boot bereikbaar is. Gezien er slechts 5000 toeristen per dag toegelaten worden, waren we ‘s ochtends vroeg reeds aan beginnen schuiven voor tickets (die overigens gratis zijn).

Eenmaal aangekomen, heerst er een indrukwekkende stilte op het monument. Hoewel er toch steeds een 100 à 200 toeristen aanwezig zijn, kan je een speld horen vallen. Langs de openingen in de muren en boden, kan je het wrak zeer duidelijk zien liggen, terwijl er nog steeds een dun laagje olie ontsnapt, de “tranen van de Arizona”.

Op het uiteinde van het monument is er een kamer met alle namen van de gesneuvelden in de muur gegraveerd, waar het licht langs openingen naar binnen stroomt, en steeds verse bloemen staan. Hier binnen heerst er echt een gevoel van sereniteit, en zelfs op de terugweg naar de kade, was iedereen nog dusdanig onder de indruk dat er nog steeds geen woord te horen viel.

Daarna gingen we richting het tweede grote monument, de USS Missouri. Dit gevechtsklaar battleship uit de Iowa klasse, de grootste ooit gebouwd, ligt aangemeerd aan de kade in het verlengde van de USS Arizona. Hoewel het schip klaar ligt om elk moment te vertrekken, werd het voor het laatst effectief gebruikt tijdens de eerste Golfoorlog. Het was aan boord van dit schip, in de baai van Tokio, dat de Japanners de overgave hebben getekend op 2 september 1945. Dit schip symboliseert dan ook samen met de USS Arizona het begin en einde van de 2e Wereldoorlog voor de Amerikanen.

Momenteel is een groot stuk van het schip te bezichtigen, wat we dan ook gedaan hebben. Het is echt indrukwekkend te zien hoe dit schip gebouwd is, met als hoogtepunt natuurlijk de 9 enorme kanonnen, die kogels van circa 1 ton tot 38km kunnen afvuren. Ook is er een gedenkteken aangebracht op de exacte locatie waar destijds de vrede werd ondertekend, met de enige kopieën van de akte in beide talen.

Daarna kan je nog benedendeks gaan om de verschillende ruimtes te bezoeken waar duizenden matrozen hebben geleefd en gewerkt. Je kan de slaap- en eetzalen bewonderen, alsook de keuken, de computerzalen, het postkantoor en zelfs de tandartspraktijk. Er is wel zeer duidelijk een verschil te zien tussen de ruimte voor gewone matrozen en die voor de officieren. Hierna kan je ook nog een bezoekje brengen aan de bovenbouw, waar je niet enkel de navigatie apparatuur kan bewonderen, maar evengoed de Tomahawk silo’s kan zien staan.

Tenslotte stond de USS Bowfin op het programma. Deze duikboot heeft tijdens de 2e Wereldoorlog zo’n 15 vijandige schepen tot zinken gebracht, en ligt nu aangemeerd in Pearl Harbor. Bijna alles van deze duikboot is dan ook te bezichtigen.

Nadat je over de loopbrug tot aan de duikboot bent gewandeld, kan je via het luik naar binnen, recht tot in de achterste torpedo-kamer. Daarna kan je via de achterste machinekamer de eetkamer en de keuken bereiken. Vervolgens zie je de slaapvertrekken, waar het des te meer opvalt hoe klein alle ruimtes eigenlijk zijn. Daarna kom je in de voorste machinekamer, waar 4 V16 Dieselgeneratoren geïnstalleerd zijn, alsook de elektrische circuits bediend worden. Afsluiten doe je met de voorste torpedo-kamer, waarna je terugkeert over het bovendek.

Na ons bezoek aan Pearl Harbor, besloten we om even gaan te zwemmen aan Waikiki Beach. Zoals verwacht, was het deze keer echt een mierennest aan dit prachtige strand. Echter deed dit wel niet af aan de pure pracht van dit strand, met zijn turquoise blauwe water. In de achtergrond kan alvast Diamond Head zien liggen. Deze beroemde berg (die eigenlijk een krater is) is een zeer typerend beeld van Honolulu, en kan je dan ook in talloze films en series terugvinden, zoals bijvoorbeeld de meest recente Hunger Games.

Die krater was het doel van onze laatste tocht: de beklimming van Diamond Head Trail. Hoewel het eigenlijk veel te laat was, mochten we van de vriendelijke dame aan de ingang een klein uurtje voor sluitingstijd toch nog aan de korte, steile klim beginnen. Slechts een kwartiertje en 1,5km later stonden we 200 meter hoger op de rand van de krater uit te puffen en te genieten van een prachtig zicht over Honolulu en Waikiki. Niet veel later moesten we helaas de afdaling al aanvatten om toch op tijd buiten te geraken.

Daarna wou ik nog absoluut naar de andere kant van Honolulu rijden, naar ons startpunt, de Round Top Forest, om hier blue hour mee te pikken. Dit is vlak na zonsondergang, waarbij de lucht diepblauw is, maar nog niet zwart, en toch alle lichtjes al gaan branden. Na even zoals een ware rallypiloot de berg opgescheurd te hebben, kwamen we net op tijd aan, waar het uitzicht exact was zoals ik het mij had ingebeeld: totaal de moeite waard dus.

Dag 15 (29/03/14): Vertrek huiswaarts

En daarmee kwam er een einde aan, wat zonder enige twijfel, de mooiste reis van ons leven was. Ook die twee laatste dagen op Oahu waren meer dan de moeite waard, hoewel we nooit meer hiermee zouden eindigen. De rust en de kalmte van Kauai en Hawaii begin je hier al snel te missen. Desondanks was Pearl Harbor zeker en vast een top ervaring, die ik aan iedereen zou aanraden. Hoewel we ‘s ochtends voor dag en dauw richting luchthaven moesten vertrekken, werden we toch nog in ware Hawaii-style uitgewuifd wet deze prachtige zonsopgang vanuit de terminal van de luchthaven. Onze selectie uit de 800 foto’s die we gemaakt hebben, kan je uiteraard hieronder terugvinden.