Hawaii – The Big Isle (2014)

Dag 9 (23/03/14): Aankomst te Hawaii

Nog duidelijk vermoeid van de zware tocht van de vorige dag, was het tijd om weeral door te vliegen naar het naburige, en terug wat rustigere, Hawaii, “The Big Isle”. Hoewel de naam niet gestolen is (Hawaii is bijna dubbel zo groot als alle andere eilanden samen), hadden ze het ook de bijnaam “The Volcano Isle” kunnen geven, aangezien het hele eiland gedomineerd wordt door vulkanen. Dat merk je al bij de landing op de luchthaven, die volledig op een lavastroom gebouwd is. Hoewel Hawaii eigenlijk uit 5 vulkanen bestaat, zijn er maar 2 zéér prominent aanwezig, Mauna Kea (4207m) in het noorden, en Mauna Loa (4169m) in het zuiden. Wegens de vermoeidheid, en de zware uitstap die ‘s anderendaags voor de boeg hadden, besloten we om deze dag gewoon verder te ontspannen in onze nieuwe resort, de Waikoloa Marriott Beach Resort. Vanuit onze kamer werden we dan ook ‘s avonds al meteen getrakteerd op een prachtige zonsondergang.

Dag 10 (24/03/14): Volcanoes National Park

Na het bekijken van de weersvoorspellingen, besloten we om de eerste dag alvast te beginnen met ons bezoek aan Hawaii Volcanoes National Park. Aangezien ons hotel in het westen lag, en het park in het uiterste zuidoosten, wisten we dat we goed op tijd moesten vertrekken, want we hadden zo’n 700km op de planning staan. Het tocht van 200km naar de ingang van het park leidde ons via het zuiden, volledig rond de Mauna Loa.

De eerste halte, en tevens de grootste trekpleister in het park was de Kilauea. Deze actieve vulkaan is sinds 1983 onafgebroken aan het uitbarsten, en telt momenteel twee riftzones, waarvan één (in de eigenlijke krater) tot op circa 1,5km kan worden benaderd. Vanop dit punt heb je bovendien een prachtig zicht over de gehele caldera, met kraterwanden tot 120m hoog.

Vlak naast de eigenlijke caldera, is er nog een 1km grote krater, de Kilauea Iki, een overblijfsel van een grote uitbarsting in 1959 (waarbij de lava tot 580m hoog werd gespuwd). De lava is nu opgedroogd, en is nu toegankelijk via een wandelpad, de gelijknamige Kilauea Iki Trail. Het pad begint aan een uitzichtpunt, waarbij je het zicht hebt over de piepkleine mensjes terwijl ze door de krater wandelen, alsook de caldera met de huidige uitbarsting op de achtergrond.

Daarna volgt een halve circel door een weelderige jungle rond de rand van de krater, terwijl je van het zicht kan blijven genieten. Vervolgens ga je steil naar beneden, tot op de vloer van de krater, van waaruit je een prachtig panoramisch zicht hebt op de begroeide kraterwanden. Terwijl je de krater dwars oversteekt, valt op hoe groot en divers de kratervloer eigenlijk is. Buiten enorme uitstekende stukken gesteente, en perfect vlakke stukke, zijn er ook enorme scheuren in de vloer waar je de hitte nog uit voelt vloeien. Ook kan je op een paar plaatsen al terug wat kleine bloemen en planten terugvinden. Tenslotte eindigt de tocht met een steile klim terug naar het beginpunt.

Na onze wandeling was het tijd om het park verder te verkennen, en de Chain of Craters Road op te zoeken. Deze weg leidt van de Kilauea vulkaan tot aan de kust, langs talloze kraters en lavastromen van de voorbije jaren, tot waar de weg onderbroken wordt door de laatste grote uitbarsting van de Pu’u O’o (de 2e krater van de Kilauea) van 1986 tot 2013. Onderweg heb je echt het gevoel dat je door vulkaangebied rijdt, aangezien de bewijzen langs alle kanten aanwezig zijn, bovendien kan je op sommige momenten genieten van impressionante verzichten over de kustlijn. Vlak aan het einde van deze weg is nog een allerlaatste attractie, namelijk een natuurlijke brug van lava in de oceaan, de Holei Sea Arch.

Aangezien de weg hier onderbroken was, en we toch de andere kant wilden verkennen, moesten we 100 kilometer omrijden. Een leuke stop onderweg hier was het Lava Tree State Park. Dit een bos, tot zo’n 200 jaar geleden er een lavastroom door trok. Hoewel de bomen allemaal verschroeid werden, bleef hun vorm bewaard door de lava die aan de stam bleef kleven. Dit levert een landschap op bezaaid met boomstroken die volledig versteend zijn.

Tenslotte bereikten we het eindpunt van onze weg, net op tijd voor de zonsondergang. Dit is het dorpje Kalapana, dat zelf, net als de Chain of Craters Road, grotendeels door de lavastromen van 1986 tot 2013 werd verzwolgen. Hier kan je over de lava lopen, terwijl je nog een paar onaangetaste huizen rondom je ziet staan. De zonsondergang zorgde voor een prachtig kleurrijk schouwspel, vooral in de rookpluim van de oostelijke riftzone van de Kilauea.

Om deze prachtige dag af te sluiten, besloten we terug naar het startpunt te rijden: de Kilauea. Tegen dat we hier aankwamen, was het nacht, en konden we genieten van een prachtige sterrenhemel. Maar het effect dat een vulkaanuitbarsting erbij geeft, is met geen pen te beschrijven. De overdag zo flauwe rookpluim lichtte plots feloranje op, en verlichtte ook de rest van de krater. Nu pas besef je echt dat hier een uitbarsting bezig is. Daarna was het de terugtocht van 200 kilometer aanvatten, om uiteindelijk tegen middernacht aan te komen, na een zeer vermoeiende, maar schitterende dag.

Dag 11 (25/03/14): Waikoloa Beach en Mauna Kea

Na een super vermoeiende dag, hadden een beetje rust wel verdiend. Daarom besloten we om eindelijk eens onze snorkeluitrusting eens te benutten. Tot onze grootste verbazing waren er best mooie koraalriffen vlak voor het strand aan ons hotel. Ons geluk kon helemaal niet meer op toen we plots nog zeeschildpadden zagen zwemmen. En dit alles zonder het comfort van ons hotel te moeten verlaten.

Volgens de weersvoorspellingen was deze dag ook de beste (maar helaas geen perfecte) dag om ons grootste avontuur te beginnen: de beklimming van de Mauna Kea. Deze vulkaan is met zijn 4207 meter zo hoog, dat de wolken bijna altijd onder de top blijven hangen. De ijle, heldere lucht, ver weg van alle lichtvervuiling, zorgt dat de top van Mauna Kea wereldwijd wordt gezien als dé beste sterrenhemel, en niet verwonderlijk staan er dan ook 12 telescopen op de top. Als je bovendien de voet van de berg onder water meetelt, is Mauna Kea zelfs de hoogste berg ter wereld, met een totale hoogte van 10203 meter.

Na een uurtje rijden vanuit ons hotel, waren we aangekomen in het bezoekerscentrum van Mauna Kea op zo’n 2800 meter hoogte. Hier werd het aangeraden minstens een uurtje te pauzeren en te acclimatiseren aan de hoogte. Dit is tevens de eindhalte voor het overgrote deel van de bezoekers, aangezien de normale weg hier ophoudt. Vanaf hier gaat het steil omhoog op een gravelweg waar enkel 4×4’s toegelaten worden. Speciaal om deze trip te doen, hadden we echter een 4×4 pickup truck gehuurd, dus konden we na een uurtje aan onze klim beginnen.

Ongeveer halfweg werd het landschap plots veel ruiger en kaler, en begonnen toch de eerste symptomen van de hoogte zich te tonen. Het feit dat ik alle 500 meter weer als een gek uit de auto sprong voor foto’s, zal hier alvast niet bij geholpen hebben. Een klein uurtje later reden we dan in de laatste rechte lijn naar de top, als plots de 2 beroemdste telescopen recht voor ons opdaagden: de Subaru en Keck telescopen. De Keck telescopen zijn 16 jaar lang met hun 10 meter spiegel de grootsten ter wereld geweest (en zijn nog steeds #2 en #3), en de Subaru telescoop heeft met zijn 8,2 meter grote spiegel nog steeds de grootste spiegel uit één enkel stuk.

Even later stonden we op ruim 4200 meter hoogte, en waren de gevolgen duidelijk voelbaar. Door mijn enthousiasme was ik er nog iets erger aan toe dan Claudia, maar ik voelde me echt niet goed. Ik voelde me haast te draaierig om te wandelen, en kon zelfs amper gewoon rechtstaan. Na een uurtje wachten, kregen we een prachtige zonsondergang te zien boven de verschillende telescopen. Helaas begonnen er ook een paar plukjes mist binnen te drijven.

Na zonsondergang vertrokken alle toeristen, zoals normaal verplicht is, maar wij hadden een speciale vergunning aangevraagd om tot de nacht te blijven om de sterrenhemel te fotograferen. Helaas beslisten de weergoden hier anders over, en trok alles dicht tegen de nacht. Urenlang hebben we in de koude afgewacht of de wolken zouden overwaaien, om dan toch maar teleurgesteld af te druipen. Na een paar honderd meter dalen over de steile, ijzelige gravelwegen (nu begrijpen we waarom ze een 4×4 eisen), bleek dat de wolken van de andere kant kwamen, en trok de hemel alsnog open. Hier konden we alsnog een paar prachtige foto’s schieten van onze melkweg.

Dag 12 (26/03/14): Centraal en Noord-Hawaii

Onze laatste dagje in Hawaii wilden we eigenlijk een beetje van het binnenland proberen te zien, en besloten we gewoon een roadtrip te maken langs het centrum en het noorden van het eiland. Door een foutieve afslag, zaten we het zonder het te weten eigenlijk op de verkeerde snelweg, namelijk de Mamalahoa Highway. Omdat het landschap, met glooiende heuvels, prachtig was, kregen we het eigenlijk pas door toen we een dorpje tegen kwamen dat normaal op onze terugweg moest liggen. Daarom besloten we toch maar rechtsomkeer te maken, en nogmaals van diezelfde zichten te genieten.

Ons eigenlijke doel was de Saddle Road, de snelweg die dwars over de vlakte loopt tussen de 2 enorme vulkanen op het eiland: Mauna Loa en Mauna Kea. Als je tussen deze 2 gigantische bergen rijdt, begin je te geloven dat Mauna Loa de meest massieve berg ter wereld is met 42000km³, en tevens de grootste grondoppervlakte heeft (5200km²). Logischerwijs is Mauna Loa dus ook de grootste vulkaan ter wereld. Ook Mauna Kea is ronduit impressionant vanaf de Saddle Road, soms kan je zelfs een telescoop op de top zien liggen vanaf de weg, hoewel deze natuurlijk heel klein lijken van zo ver weg.

Eenmaal aan de oostkust aangekomen, in Hilo, vervolgden we onze weg langs de noordkust, met als einddoel de Waipio Valley. Deze prachtige vallei kan je vanop een prachtig uitzichtpunt bewonderen. Het deed ons zelfs een beetje terugdenken aan Kauai. Helaas was er eigenlijk buiten de Waipio Valley bijzonder weinig te zien aan de noordkust.

Achteraf bekeken waren onze 4 dagen in Hawaii eigenlijk enorm goed gevuld, en misschien iets teveel met autorijden, door de grootte van het eiland. Echter waren de zaken die we gezien hebben misschien nog het meest impressionant, en dit maakt dat dit eiland dan ook (in onze opinie) maar zeer nipt tweede werd in onze lijst met favorieten. Het aanschouwen van een actieve vulkaan, en de trip naar de top van Mauna Kea lieten echt een diepe indruk na. Hier onder kan je onze selectie vinden uit de circa 1400 foto’s die we hier genomen hebben. Volgende week sluit ik dan af met ons korte bezoekje aan Oahu, het allerlaatste van de 4 eilanden.